Σκέφτομαι ακριβώς αυτή τη στιγμή που γράφω αν αυτά τα δύο πράγματα που θα γράψω, πρέπει να τα γράψω σε ένα site σαν τον Αλλοδαπό. 

Ταινίες, σειρές και άνιμε αντε και λίγο μουσική και βιβλία, αυτή είναι η θεματική του. Έχω όμως ένα blog και σε αυτό γράφω για ότι θέλω εγώ. Οπότε τα χτεσινά περιστατικά που έδωσαν τροφή για σκέψη, μπαίνουν στην παρούσα στήλη.

Θα μιλήσουμε σήμερα για τον θάνατο ενός γατιού και έπειτα για το ποια είναι η "σωστή" συμπεριφορά σε μία διένεξη... και όσο αντέξεις.

Βγαίνοντας λοιπόν αργά το βράδυ απο το Orfun μαζί με τον αδερφό μου και δύο κοπελιές, ο σκοπός ήταν να πάμε σε ταβέρνα και να φάμε ψάρι και αρκετή ρετσίνα (όπως και μπίρα και τσίπουρο). Στη στροφή αμέσως μόλις βγήκαμε είδαμε στην άκρη του δρόμου δίπλα ακριβώς απο το πεζοδρόμιο μία γάτα.

Η γάτα ψυχορραγούσε  Ανάσαινε βαριά και θα πέθαινε αργά και βασανιστικά μέσα σε πολλές ώρες. Η μάνα της μίας κοπελιάς ήταν στην φιλοζωική. Πήραμε τηλέφωνο την πρόεδρο τους αλλά αυτή είχε το κινητό κλειστό...

Η πληροφορίες μας μας έλεγαν οτι αν το ζώο είχε εσωτερική αιμορραγία θα επιζούσε με δυσκολία. Μετά απο προσεκτική ματιά είδαμε πως εφτινε αίμα. Δεν υπήρχε ελπίδα για το όμορφο, λευκό και μαύρο γατί που προφανώς ένας καθυστερημένος το χτύπησε και το άφησε εκεί στη μέση του δρόμου.

Οι τέσσερις μας είχαμε και απο διαφορετική αντίδραση. Ο αδερφός, αρκετά ευαίσθητος σε ότι έχει να κάνει με τον πόνο των ζώων ήταν εμφανώς λυπημένος. Το ίδιο και οι κοπελιές. Εγώ το έριξα στο χιουμοράκι αλλά σκεφτόμουν οτι κάτι έπρεπε να κάνουμε με το γατί.

Την κοινή σκέψη την εξέφρασε ο αδερφός. Ήμασταν μόνοι και κανένας δεν θα ερχόταν για την γάτα. Έπρεπε εμείς να δώσουμε ένα τέλος στη ζωή της. Όσο και αν δεν γούσταρα την ιδέα ήταν το σωστό. Ήταν επίσης και ευθύνη. Έπρεπε να το κάνουμε σωστά και  με τον λιγότερο δυνατό πόνο για τη γάτα.
   
Πως όμως. Μπαλτά δεν κουβαλάω όταν βγαίνω έξω και είχα ξεχάσει τις ενέσεις σπίτι. Μια πέτρα, ένα πλατύ κομμάτι σχιστόλιθου ήταν το καλύτερο που βρήκαμε. Η ιδέα ήταν απλή, να της λιώσουμε το κρανίο.

Οι αντιδράσει ήταν οι εξής: η μια γκόμενα  δεν ήθελε να βλέπει και έφυγε βάζοντας ακουστικά στα αυτιά. Ο αδερφός που πήρε τη πρωτοβουλία και βρήκε την πέτρα φαινόταν αποφασισμένος. Η άλλη κοπέλα επαναλάμβανε: "θα το κάνω εγώ", και με εκνεύριζε και εγώ έσφιγγα τα δόντια ξέροντας οτι έπρεπε να πάρω μια απόφαση...

Η γάτα ανάσαινε με μεγάλη δυσκολία και αυτό έκανε την κοπελιά να πιάσει την πέτρα απο το χέρι του αδερφού για να το κάνει η ίδια. Ήταν το έναυσμα για να δράσω. Ήξερα οτι έπρεπε να πάρω την ευθύνη πάνω μου.

Πήρα τις ανάσες μου και ετοιμάστηκα  Και τότε μας ήρθε η φαεινή ιδέα. Να κρατήσουμε όρθια τη πέτρα και να την κλοτσήσω ώστε να σπάσει ο λαιμός. Ούτε αίματα ούτε πόνος. Στην θεωρία ακούστηκε καλό όμως κανείς απο τους δύό μας δεν είχε ξανασπάσει λαιμό γάτας.

 Δύο φορές το προσπάθησα και ο λαιμός δεν έσπασε. H ηλίθια καθιστερημένη απόφαση μας προκάλεσε αφόρητο πόνο και τρόμο στο γατί και οι φωνές του προκάλεσαν τον ίδιο πόνο και σε μας που το κοιτούσαμε... πλέον ήμασταν οι υπαίτιοι του πόνου της, εμείς και η βλακεία μας...

Νευρίασα με εμένα. έβαλα την πέτρα στα πλάγια με σκοπό να τις σπάσω το κεφάλι. Την χτύπησα μια φορά και δεν ήταν αρκετό. Μία φορά και ο αδερφός μου και πάλι τίποτα. Οι φωνές μου τρυπούσαν την ψυχή. Τα νεύρα μου φούντωσαν και με τρεις ακόμα κλωτσιές, κρανίο και πέτρα έσπασαν.

Η γάτα επιτέλους ξεψύχησε και την μάζεψε η μια κοπελιά με μια μαύρη σακούλα που είχαμε φέρει. Εγώ δεν ήθελα να την δω τη γάτα. Το χρέος μου το έκανα και για να το κάνω έπρεπε για δέκα λεπτά να αφήσω κάθε μαλακό κομμάτι έξω και να λιώσω ένα κεφάλι με το πόδι μου.

Αν με ρωτήσεις πως ένιωσα? Με πήρε ένα πεντάλεπτο να συνέλθω.

Φεύγοντας ένας που πότιζε τον κήπο, φώναξε: "Έφυγε!!!"
Όλοι γυρίσαμε. Εγώ νόμιζα οτι δεν μιλάει σε εμάς αλλά καπάκι ξανα είπε: "Η γάτα... Η γάτα έφυγε!!!"

Γαμώ την πουτάνα την μάνα σου του φώναξα και σηκωθήκαμε φύγαμε. Δεν νομίζω να το άκουσε αλλά δεν γαμάς...

Σε μερικά λεπτά πίναμε κρασιά, συζητούσαμε για το πιο πιθανό όνομα που θα μπορούσε να είχε, για ένα άρθρο στον Αλλοδαπό που θα ήταν αφιερωμένο στο περιστατικό και κάθε φορά που τσουγκρίζαμε λέγαμε: